TPE

Thermoplastische polyester elastomeren (TPE) vormen een groep blokcopolymeren met harde kristallijne en zachte rubbersegmenten. Ze hebben daardoor zowel thermoplastische als elastomere eigenschappen, die sterk worden beïnvloed door de verhouding tussen de harde en zachte segmenten en de aard daarvan. TPE wordt toegepast als de omstandigheden zwaar zijn en bijv. een hoge elasticiteit is vereist in combinatie met een hoge mechanische sterkte en levensduur. Voorbeelden zijn schokabsorberende onderdelen, flexibele koppelingen en buizen, afdichtingen en membranen. Glasversterkte soorten worden gebruikt als hogere eisen aan de deformatietemperatuur worden gesteld.

De resistentie tegen hitte en chemicaliën nemen toe met de hardheid en stijfheid van het TPE. De hardste soorten kunnen kortstondig 150 °C weerstaan, maar voor een langere periode is circa 80 °C de bovengrens.

De vochtopname van TPE is sterk afhankelijk van de chemische structuur. Een typische waarde is 1,1% bij 23 °C/50% RH en 0,5% bij verzadiging in water van 23 °C. TPE is resistent tegen minerale oliën en vetten en niet-aromatische koolwaterstoffen, evenals tegen verdunde zuren, basen en alkalische stoffen. Het materiaal is niet bestand tegen heet water en sterke zuren en basen, alcohol en gehalogeneerde en aromatische koolwaterstoffen. De resistentie tegen UV-straling is matig; voor buitengebruik is het gebruik van UV-stabiele soorten noodzakelijk.

Het belangrijkste pluspunt van niet-versterkt TPE is de herstelmogelijkheid na vervorming, die tot zo’n 25% mag bedragen. De bestandheid tegen koude vervorming is beperkt, terwijl de sterkte bij rek aanzienlijk beter is dan die van rubbers. Tot -40 à – 80 °C, afhankelijk van chemische structuur, is de slagvastheid uitstekend.